یادداشت‌‌ محمد ‌جواد حسینی

چند سؤال کلیدی از فعالان بازار سرمایه ایران: ۱) چرا در کشوری با اقتصاد ضعیف، کسری بودجه مزمن و گرفتار رکود تورمی، انتظار رشد پایدار بورس وجود دارد؟ پاسخ: رشد بورس در چنین اقتصادی نه از محل رشد واقعی تولید و سودآوری، بلکه عمدتاً از مسیر مهندسی نقدینگی اتفاق می‌افتد. دولت با کسری بودجه سنگین، به‌جای اصلاح ساختار هزینه‌ها، ناچار است از بازار سرمایه به‌عنوان ابزاری برای: * جذب نقدینگی ریالی * کنترل تورم اسمی کوتاه‌مدت * تأمین مالی غیرمستقیم استفاده کند. این نوع رشد، پایدار، عمیق و مبتنی بر فاندامنتال نیست و معمولاً با افت‌های سنگین همراه می‌شود. ۲) چرا در شرایطی که طلا و دلار صعودی‌اند، بورس نباید هم‌جهت رشد کند ؟ پاسخ: در فاز رکود تورمی، رفتار سرمایه‌ها جهانی است: * سرمایه از دارایی‌های مولد و ریسک‌پذیر خارج می‌شود * به سمت دارایی‌های امن، نقدشونده و ضدتورمی حرکت می‌کند طلا و ارز: * ابزار حفظ قدرت خرید هستند * ریسک سیاست‌گذاری ندارند * وابسته به سودآوری بنگاه نیستند در حالی که بورس ایران: * درگیر ریسک قیمت‌گذاری دستوری * ریسک سیاست‌های ناگهانی * و نبود چشم‌انداز رشد واقعی اقتصاد است بنابراین واگرایی بین بورس و دارایی‌های امن کاملاً منطقی و ساختاری است. ۳) آیا شرایط فعلی شباهتی به مرداد ۱۳۹۹ یا اردیبهشت ۱۴۰۲ دارد؟ پاسخ: بله، با این تفاوت که ریسک‌ها عمیق‌تر شده‌اند. شباهت‌ها: 👈 رشد اسمی دارایی‌ها بدون بهبود واقعی اقتصاد 👈 هجوم نقدینگی به بازارها به‌دلیل تورم انتظاری 👈 استفاده سیاست‌گذار از بورس برای تخلیه فشار نقدینگی 👈 فاصله شدید قیمت‌ها از ارزش ذاتی تفاوت مهم ، در چرخه فعلی: * ظرفیت رشد اسمی کمتر است * اعتماد عمومی ضعیف‌تر * و ابزارهای سرکوب قیمتی بیشتر شده‌اند بنابراین: ریسک اصلاح‌های فرسایشی و فرسودگی سرمایه‌گذار، بالاتر از دوره‌های قبل است 💜@Mohammadjavadhosseinii ♾