انجمن پزشکی کوهستان ایران

🅾 هیچ‌کس فکر نمی‌کند صعودی که با شوق آغاز می شود، میتواند با دلتنگی و انتظار به پایان برسد: @irmma انجمن پزشکی کوهستان ایران: *گم شدن بانوی کوهنورد در دامنه‌های سپیدپوش دماوند، تنها یک حادثه نیست*؛ *فریادی خاموش بود از دل کوهستان*. *انگار خود دماوند، با آن قامت افسانه‌ای‌اش، لحظه‌ای مکث کرد*، *نفسش را در سینه حبس کرد* *و به ما گفت:* *«کوه، جای تنهایی نیست.»* *کوه‌نوردی یعنی دل‌سپردن به طبیعتی که هم مادر است، هم معلم، هم داور*. *جایی که هر پاکوب، قصه‌ای دارد؛* *هر سنگ، تجربه‌ای*؛ *هر باد، هشداری*؛ *و هر قله، امتحانی برای فروتنی انسان*. *کوه‌نوردان خوب می‌دانند* *که زیبایی کوهستان*، *همان‌قدر که دل می‌برد،* *دل هم می‌لرزاند*. *می‌دانند که صعود، فقط قدرت پا نیست؛* *قدرت عقل است، قدرت همراهی، قدرت تصمیم درست*. *در کوهستان، تنهایی نه شجاعت است، نه افتخار.* *تنهایی، سایه‌ای است که آرام و بی‌صدا،* *حادثه را به دنبال خود می‌کشد*. *بادهای ناگهانی، برف‌های بی‌رحم*، *شیب‌های یخ‌زده*، *صخره‌های بی‌خبر،* *و حتی یک لغزش کوچک*… *همین‌ها کافی‌اند تا مسیر برگشت*، *به مسیری بی‌پایان تبدیل شود*. *برای همین است که می‌گویند*: *صعود انفرادی، قهرمانی نیست؛ قمار است.* *قماری با جان، با خانواده، با دل‌هایی که* *چشم‌انتظارند*. *همنورد یعنی تکیه‌گاه،* *یعنی صدایی که در مه گم نمی‌شود،* *یعنی دستی که در لحظه‌ی آخر*، *می‌تواند مرز میان حادثه و نجات باشد*. *باشد که این حادثه تلخ،* *چراغی باشد در مسیرهای آینده؛* *تا هیچ همنوردی، هیچ* *مادری، هیچ پدری*، *هیچ دوستی*، *دوباره در انتظار صدایی نماند* *که دیگر از دل کوهستان بازنمی‌گردد* *برای آن بانوی کوهنورد، برای خانواده‌اش*، *و برای همه‌ی همنوردانی که دل در گروی کوه دارند،* *آرزو می‌کنیم هیچ صعودی به تلخیِ انتظار ختم نشود*. *کوهستان زیباست، اما* *احترام می‌خواهد*؛ *بیاییم این احترام را فراموش نکنیم* انجمن پزشکی کوهستان ایران @irmma