دلنوشته ها - رحیم قمیشی

چرا بنویسم! ✍ رحیم قمیشی خدا رحمت کند شهید "عظیم" را. فرمانده تیپ لشکر ما بود، در جنوب. آرام و کم حرف، ولی صریح و بی‌باک. بعد از یکی از عملیات‌ها که شکست سختی خورده بودیم، فرمانده لشکر همه مسئولان را جمع کرده بود و از یکی‌یکی می‌پرسید؛ به نظر شما دلیل ناموفق بودن ما چه بود. هر کس چیزی می‌گفت، بی‌ربط و ناقص. وقتی نوبت شهید عظیم محمدی رسید، همه میخکوب شدیم. او خیلی خونسرد پرسید "شما بفرمایید چرا باید موفق می‌شدیم!؟" و ساکت شد، یعنی همه ما ساکت شدیم. کمی بعد، با بغض ادامه داد: مهمات به اندازه بود؟ که نبود. شناسایی خوب انجام شده بود؟ نشده بود! نیروها آموزش دیده بودند؟ حمایت توپخانه و نیروی هوایی بود؟ تجهیزات و تدارکات کافی داشتیم؟ سیستم ارتباطی درست بود؟ اصل غافلگیری رعایت شده بود؟ فرماندهی خوب بود؟ و دوباره پرسید؛ چرا باید موفق می‌شدیم؟ شکست، همان نتیجه طبیعی بود که باید می‌گرفتیم. اگر غیر از این بود، باید تعجب می‌کردیم. و تا آخر جلسه، هیچ نگفت. یعنی ادامه جلسه بیخود بود. ما باید شکست می‌خوردیم، تا بفهمیم موفقیت و عدم موفقیت شانسی نیست. همه چیز از یک منطق پیروی می‌کند. اگر دروغ بگوییم، وظایف‌مان را درست انجام ندهیم، هرگز موفقیتی در کار نخواهد بود. هر چقدر هم که دعا بخوانیم و خدا خدا کنیم. ۴۵ سال از آن روز گذشته و هنوز همان مقامات بر سر کارند و هر روز برای ما سخنرانی می‌کنند "نمی‌دانیم چرا موفق نمی‌شویم! دشمن نمی‌گذارد!!" حیف از آن جوان‌ها که شهید شدند و نماندند تا امروز با همان صلابت بگویند، شکست و بحران و سقوط اقتصاد و اخلاق، و بیکاری و تورم، و اعتیاد و طلافق، و بی‌اعتمادی و ناامیدی، نتیجه طبیعی عملکرد شماست، چرا نمی‌‌خواهید بپذیرید؟ دوستم پرسیده چرا نمی‌نویسم! به سبک شهید عظیم محمدی پاسخ می‌دهم؛ چرا بنویسم؟ وقتی نمی‌شنوند و نمی‌فهمند و نمی‌خواهند بفهمند و نمی‌خواهند بشنوند! چرا بنویسم، وقتی به دروغ می‌گویند انتقاد کنید و بعد انتقاد کنندگان همه گرفتار حبس و تیر غیب می‌شوند! چرا بنویسم، وقتی به دروغ می‌گویند خواهان بهبود وضعیت مردمند. چرا بنویسم وقتی آنکه ادعا می‌کرد پیرو نهج‌البلاغه است، به محض رسیدن به قدرت، همه قول‌هایش را فراموش کرد، و مدعی شد می‌خواهد، ولی نمی‌شود! مگر نگفت اگر نتوانم کار را پیش ببرم، رای مردم را پس می‌دهم، ناتوانی از این بالاتر؟ چقدر مردم فقیرتر بشوند؟ چقدر اجناس گرانتر بشوند؟ چقدر پول‌مان بی‌ارزش‌تر شود! چقدر کمرمان در نداری خم شود؟ چقدر زندگی‌ها از بین برود. چقدر در نگرانی از جنگ بمانیم. چه کردید با این کشور و چه کردید با این مردم. چه بنویسم؟ وقتی نوشتن می‌شود سند جرم! می‌شود اقدام علیه امنیت. هر آنچه بود را ما گفتیم. و گفتیم سکوت مردم، شما را اشتباه نیندازد! و گفتیم فردا دیر است، که امروز هم دیر شده. و گفتیم روزی می‌رسد که به این فرصت‌ها حسرت بخورید، روزی برسد که بگویید ببخشید، و آن روز معلوم نیست بخشیده شوید... مگر مرده‌ها زنده می‌شوند تا ببخشند! من با قلم قهر نمی‌کنم که آن دلیل زنده بودن من است، اما دیگر هیچ امیدی به بهبود شرایط ندارم. اگر هزار باران هم بیاید مشکل آب حل نخواهد شد، از همه تحریم‌ها برداشته شوند مشکل برق حل نخواهد شد، اگر روزانه ده میلیون بشکه نفت هم بفروشید توان تقویت پول ملی و درآوردن نیمی از مردم را که به فقر مطلق کشانده‌اید را ندارید. شما اصلا این کاره نیستید. شما را چه به مملکت داری. من نمی‌خواهم بنویسم. چون دلیلی برای نوشتن ندارم. وقتی نوشتن و ننوشتنم مساوی است. وقتی همه چیز را برای ننوشتن مهیا کرده‌اند. من فقط تماشا می‌کنم زمین خوردن نادان‌ها را، متلاشی شدن آنها که به دروغ گفتند هدفشان خدمت است و چیزی جز علاقه به دنیا و علاقه به ریاست نداشتند. و تماشا می‌کنم آنچه را که بر همه اقوام مشابه گذشت. آنها که از تاریخ عبرت نگرفتند، آنها که عقل را کنار گذاشتند و دل‌شان را خوش کردند به زورشان و اینکه می‌توانند سرکوب کنند. و قلمم را برای خودم نگاه می‌دارم. برای آن وقتی که دلم شاد باشد و نخواهم کسی را ناامید کنم قلمم را نگاه می‌دارم برای نوشتن از زندگی از آینده‌ای که منتظرش هستیم و از وقتی که فرزندان‌مان همت کنند و تصمیم بگیرند ما را به سرمنزل بهتری رهنمون کنند. و البته از خاطراتم با شهدا و با جانبازان و دلدادگانی که امروز در حقشان بسیار ظلم می‌شود حتما خواهم نوشت من شک ندارم زحمات شهیدان هدر نخواهد رفت و ایران ما روزهای خوب را حتماً خواهد دید @ghomeishi3