آوای بوف | AVAYe BUF

سایت  | آرشیو تلگرام | انجمن گفتگوی آوای بوف | فهرست کتابها AVAYeBUF.com |  youtube | Instagram  | twitter ⬆️

📚 نقد و تحلیل جباریت ✍️ به قلم: مانس اشپربر فرمت: PDF زبان : فارسی آوای بوف ━⊰✹🦉✹⊱━ آرشیو کتاب: @AVAYEBUF سایت: avayebuf.com یوتیوب https://youtu.be/41styp8kFuY

نقد و تحلیل جباریت | به قلم مانس اشپربر|خوانش: عیسا| تولید تیم آوای بوف AVAYEBUF نام کتاب: #نقد_و_تحلیل_جباریت به قلم : #مانس_اشپربر بازگردان: کریم قصیم خوانش: #عیسا تولید صوتی #آوای_بوف سال انتشار 1363 تعداد صفحات 146 روانشناس آلمانی این کتاب را در سن ۳۲ سالگی و در دهه ۳۰ میلادی یعنی پیش از آن که هیتلر جهان را به کام جنگ جهانی دوم بکشاند، نگاشته است. او حتی در کتاب خود از روی تحلیل روانی رفتار دیکتاتورها، پیش بینی کرده است که کسی مثل هیتلر سرانجام خودکشی خواهد کرد. وقتی این کتاب منتشر شد نویسنده اش نه تنها مجبور شد برای مصون ماندن از خشم نازیها، به زندگی پنهانی روی آورد بلکه حتی کمونیست های پیرو استالین نیز خواندن این کتاب را ممنوع کردند و پیروانشان حتی از دست زدن به این کتاب هم پرهیز می کردند . این کتاب توسط کریم قصیم در سال ۱۳۶۳ با عنوان نقد و تحلیل جباریت به فارسی ترجمه و توسط انتشارات دماوند به چاپ رسیده است. به علت استقبال از کتاب، ظرف یک سال به چاپ سوم رسید. اشپربر در این کتاب، که متنی بسیار روان و جذاب دارد، با تحلیل روانشناختی شخصیت و رفتار خودکامگان و دیکتاتوران، نشان می دهد که دیکتاتور ها به خودی خود خود کامه و جبار نمی شوند بلکه آنها محصول رفتار توده هایی هستند که خلق و خوی جباریت بخشی از وجود آنهاست. برای آن که خودکامگی و دیکتاتوری برای همیشه از جامعه ای رخت بربندد باید روحیه خودکامگی توده ها از بین برود. یوتیوب https://youtu.be/41styp8kFuY لینک کتاب در سایت: https://avayebuf.com// لینک تلگرام: https://t.me/AVAYEBUF آدرس سایت، لیست کتابها و صفحات زیر مجموعه : 👇 https://linktr.ee/avayebuf .

🎙 پادکست: 📝 #مرگ_خاموش_یک_متفکر؛ یادبودی برای #بهرام_مشیری ✍️ نویسنده: #قاسم_قره_داغی گویش: #مریم_درخشش تولید تیم #آوای_بوف مرگ بهرام مشیری فقط پایان یک زندگی نبود؛ پایان بخشی از عقلانیتِ تبعیدی بود که سال‌ها در برابر فحاشی‌های سازمان‌یافته، تاریخ‌سازی‌های دروغین و قبیله‌پرستیِ سیاسی ایستاد. امروز حجم نفرتِ تولیدشده علیه او بیش از هر چیز واقعیتی عریان را روشن می‌کند: جامعه‌ای بیمار، روشنفکر را نه از سر تفکر که از سر کینه می‌کُشد؛ حتی پس از مرگ. این پادکست ادای دینی است به کسی که فهمید «انتقال دانش» تنها راهِ بقاست و همین را تا آخرین روز ادامه داد. #بهرام_مشیری #مرگ_خاموش_یک_متفکر #اپوزیسیون #آگاهی #ایران #تاریخ #نقد_قدرت #روشنفکر #اندیشه #فرهنگ #تحلیل #روشنفکری_ایران #مبارزه_با_تحجر 🔴 لطفا گوش کنید و به اشتراک بگذارید. لینک یوتیوب https://www.youtube.com/@avayebuf

بهرام مشیری به ما یادآور شد که تاریخ، اگر بی‌نقد بماند، به خرافه تبدیل می‌شود. امروز ما در دل همین خرافه زندگی می‌کنیم: از اسطوره‌سازی پادشاهان گرفته تا تقدیس قاتلان، از قهرمان‌سازی از سیاستمداران تا پرستش آخوندها. هر دو قطب قدرت در ایران، چه مذهبی چه ملی‌گرای افراطی، در یک نقطه مشترکند: نفرت از اندیشیدن. و این همان فاجعه‌ای است که جامعه‌ی ایرانی را فلج کرده است. ما باید بپذیریم که دوران خطابه‌های آرام و پندهای اخلاقی گذشته است. اگر قرار است جامعه‌ای از دل این تاریکی بیرون بیاید، باید با شجاعت به نقد بنیان‌های فکری خویش برخیزد. باید بداند که نجات، از آسمان نخواهد آمد؛ بلکه از ذهن‌ها آغاز می‌شود. مشیری در برابر این ذهنیت ایستاد که رهایی از رنج، در عبادت است. او نشان داد که رهایی، در شک است، در آگاهی، در نپذیرفتن. این همان پیامی است که از دید بسیاری پنهان ماند، چون جامعه‌ی ما در جستجوی قهرمان است، نه معلم. اکنون که او رفته، پرسش واقعی این نیست که چه گفت، بلکه چرا سخنانش شنیده نشد. پاسخ ساده است: ما از آینه می‌ترسیم. مرگ او یک هشدار است؛ هشدار به نسلی که بیش از هر زمان دیگری در شبکه‌های اجتماعی سخن می‌گوید، اما کمتر از هر زمان دیگری می‌اندیشد. در جهان دیجیتال، حقیقت به محتوا تقلیل یافته و اندیشه به پُست. در چنین جهانی، مرگ متفکران، نه فاجعه، که عادت است. اگر قرار است این مرگ، معنا داشته باشد، باید از نو به مفهوم روشنفکری در ایران بیندیشیم. روشنفکری اگر صرفاً به حفظ حافظه‌ی تاریخی بسنده کند، دیگر روشن‌گری نیست. امروز روشنفکر واقعی کسی است که بتواند عقلانیت را در میان توده‌ها بازسازی کند، بدون تکیه بر نهاد دین، دولت یا نژاد. کسی که بتواند گفت‌وگو را به جای شعار بنشاند و شک را به جای تسلیم. این مأموریتی است که با مرگ مشیری، سنگین‌تر شده است، نه تمام‌تر. مرگ او یادآور پایان یک نسل نیست، بلکه دعوتی است به بازسازی جرأت اندیشیدن. هر جامعه‌ای که مرگ ناقدانش را با بی‌تفاوتی می‌پذیرد، پیشاپیش به سقوط فکری خود رضایت داده است. و ما، در این لحظه از تاریخ، دقیقاً در چنین نقطه‌ای ایستاده‌ایم: در سرزمینی که هنوز به دنبال منجی است، نه خرد. شاید مرگ مشیری را بتوان مرگ یکی از آخرین صداهای صریح دانست که میان خرافه و تاریخ تمایز قائل می‌شد. اما معنای واقعی آن، دعوتی است به زندگی دوباره‌ی عقل. اگر قرار است از این مرگ چیزی بماند، باید آن را به انگیزه‌ای برای شورش فکری بدل کنیم. شورشی علیه دین، علیه دروغ، علیه تقدیس جهل. و در نهایت، اگر بخواهیم صادق باشیم، باید بپذیریم که روشنفکران نمی‌میرند؛ تنها از حافظه‌ی ملت‌ها حذف می‌شوند. وظیفه‌ی ما بازگرداندن آن حافظه است، نه با سوگواری، بلکه با اندیشیدن. جامعه‌ای که دوباره بیاموزد بپرسد، خواهد آموخت که چگونه زنده بماند. بهرام مشیری رفت، اما مرگ او تنها به اندازه‌ی سکوت ما معنا دارد. اگر خاموش بمانیم، او نیز در فراموشی دفن خواهد شد؛ اما اگر دوباره جرأت کنیم بیندیشیم، اگر جرأت کنیم بپرسیم، اگر جرأت کنیم ایمان و پرستش را به نقد بکشیم، شاید هنوز امیدی برای نجات این سرزمین از زنجیر جهل و تقدیس باقی باشد. ✍ #قاسم_قره_داغی 10 / نوامبر / 2025

📝 یادبودی برای #بهرام_مشیری ✍ نویسنده: #قاسم_قره_داغی در مرگ خاموش یک متفکر، جامعه‌ای به عریانیِ فکریِ خویش می‌رسد. مرگ بهرام مشیری تنها فقدان یک چهره‌ی رسانه‌ای یا تاریخ‌پژوه نبود؛ بلکه مرگ آخرین بازمانده از نسلی بود که هنوز می‌کوشید در میان غوغای خرافه، تبلیغ، دین‌سالاری و ابتذال، از اندیشیدن به مثابه مقاومت سخن بگوید. جامعه‌ای که مرگ منتقدان خود را با سکوت یا شوخی می‌گذراند، در واقع مرگ خویشتن را جشن می‌گیرد. و این همان جایی است که ما ایستاده‌ایم: در گورستان اندیشه، زیر سایه‌ی عمامه‌ها و میان مردمانی که هنوز ایمان را با رستگاری، و شک را با گناه اشتباه می‌گیرند. بهرام مشیری بیش از سه دهه کوشید تاریخ ایران را از زیر غبار اسطوره و تبلیغ مذهبی بیرون بکشد. اما مرگ او نه‌تنها پایان یک زندگی، بلکه بازتاب بیماری مزمنی است که جامعه‌ی ایرانی را قرن‌هاست می‌فرساید: ترس از تفکر مستقل. ما مردمی هستیم که در ستایش قربانیان خود مهارت داریم، نه در فهم میراثشان. هنوز همان‌گونه که حافظ را به تسبیح بدل کردیم و خیام را به جام شراب، مشیری را هم در قفس «خداناباوری» خلاصه می‌کنیم، تا از تفکر دردناک او در امان بمانیم. جامعه‌ی ما با هر مرگ متفکری، سبک‌تر می‌شود؛ نه از اندوه، بلکه از بار عقل. این سبک شدن، خطرناک‌ترین نوع سقوط است. مرگ مشیری یادآور این حقیقت تلخ است که در کشوری که دین، ایدئولوژی، و تعصب را در تار و پود آموزش و رسانه تنیده‌اند، روشنفکر تنهاست و مرگش، بی‌صدا. در ایران امروز، جهل نه یک ضعف که یک هویت جمعی است؛ جهلِ مقدس، مشروع و پر زرق و برق. در این میان، صدای یک منتقد که از تاریخ و از نقد قرآن و از شاهنامه هم‌زمان سخن می‌گفت، نه تحمل می‌شود و نه فهمیده. ما در دورانی زندگی می‌کنیم که «نقد» به ناسزا بدل شده و «ایمان» به ابزار قدرت. روحانیون و مبلغان دین، نه به‌عنوان نمایندگان خدا بلکه به‌عنوان معماران جهل، ساختار روانی جامعه را در مشت دارند. دین در ایران دیگر یک باور نیست؛ یک نظام نظارتی است، یک اقتصاد، یک ماشین کنترل. و از دل همین ماشین، نسلی بیرون آمده که نه تاریخ می‌خواند، نه می‌اندیشد، بلکه تنها «احساس» می‌کند. احساس مذهبی، احساس وطن‌دوستی، احساس نفرت. این جامعه از عقل گریزان است، زیرا عقل هزینه دارد، عقل مسئولیت می‌طلبد، عقل از ما می‌خواهد که بپرسیم چرا سجده می‌کنیم و چرا سکوت می‌کنیم. اگر مرگ مشیری را تنها به عنوان واقعه‌ای شخصی ببینیم، در واقع از فهم آن طفره رفته‌ایم. مرگ او آینه‌ای است در برابر جامعه‌ای که دیگر تفکر نمی‌کند. او از نسلی بود که هنوز به آموزش و کتاب ایمان داشت، نه به «پیج» و «استوری». نسلی که از مهاجرت هم به عنوان بستر گفت‌وگو با ملت خویش استفاده کرد، نه برای فرار از آن. اما امروز مهاجرت برای بسیاری، تنها بریدن از ریشه‌هاست، نه بازسازی آن‌ها. و مرگ او در غربت، تصویری کامل از وضعیت ماست: ایرانیانی که در هر نقطه‌ی جهان که باشند، از اندیشیدن در وطن خویش تبعید شده‌اند. مرگ این‌گونه متفکران، شکست فردی نیست؛ نشانه‌ی مرگ فرهنگی است که دیگر به پرسش احتیاج ندارد. پرسش در ایران امروز، بی‌کارکرد شده است. آموزش دینی از کودکی ذهن‌ها را تسلیم کرده، سیاست دینی زبان‌ها را، و اقتصاد دینی شرافت‌ها را. دین دیگر یک اعتقاد نیست، بلکه یک «سیستم» است؛ سیستمی که برای تداوم خود، به توده‌ی مؤمن، فرمان‌بر و بی‌دانش نیاز دارد. و درست در چنین سیستمی است که متفکری چون مشیری به تهدید بدل می‌شود، نه به سرمایه. ما در دهه‌ای زندگی می‌کنیم که شکست عقلانیت در ایران دیگر پنهان نیست. هر آنچه او در نقد خرافه گفت، امروز در خیابان‌ها و دانشگاه‌ها و حتی در میان تحصیل‌کردگان دینی، به شکل دردناک‌تری عینیت یافته است. وقتی جامعه‌ای نمی‌تواند بین «باور» و «دانش» تمایز قائل شود، در واقع همه‌ی حقیقت را به وجدان مذهبی واگذار کرده است. و در چنین جامعه‌ای، آتئیست نه یک اندیشمند که یک مجرم است. مشیری این جرم را پذیرفت، نه برای تحریک، بلکه برای آزادی. آزادی اندیشه از اسارت ایمان. در جهان مدرن، دین عقب‌نشینی کرده است؛ اما در ایران، بازتولید می‌شود. این بازتولید نه از ایمان مردم، بلکه از نیاز حکومت به کنترل می‌آید. رژیم اسلامی ایران، به‌درستی فهمیده است که حفظ قدرت نه از طریق زور نظامی، بلکه از طریق مهندسی ذهن مذهبی ممکن است. آن‌چه مشیری و همفکران او می‌کوشیدند افشا کنند، همین مکانیسم بود: پیوند مقدس میان دین و قدرت. آن‌ها می‌خواستند ایرانی بفهمد که ایمان شخصی، وقتی به ابزار سیاسی بدل شود، به فساد و جنون جمعی می‌انجامد. و اکنون پس از مرگ او، باید از خود بپرسیم: آیا این جامعه هنوز توان شنیدن چنین صدایی را دارد؟

سایت  | آرشیو تلگرام | انجمن گفتگوی آوای بوف | فهرست کتابها AVAYeBUF.com |  youtube | Instagram  | twitter ⬆️

سایت  | آرشیو تلگرام | انجمن گفتگوی آوای بوف | فهرست کتابها AVAYeBUF.com |  youtube | Instagram  | twitter ⬆️

سایت  | آرشیو تلگرام | انجمن گفتگوی آوای بوف | فهرست کتابها AVAYeBUF.com |  youtube | Instagram  | twitter ⬆️

سایت  | آرشیو تلگرام | انجمن گفتگوی آوای بوف | فهرست کتابها AVAYeBUF.com |  youtube | Instagram  | twitter ⬆️

سایت  | آرشیو تلگرام | انجمن گفتگوی آوای بوف | فهرست کتابها AVAYeBUF.com |  youtube | Instagram  | twitter ⬆️

سایت  | آرشیو تلگرام | انجمن گفتگوی آوای بوف | فهرست کتابها AVAYeBUF.com |  youtube | Instagram  | twitter ⬆️

سایت  | آرشیو تلگرام | انجمن گفتگوی آوای بوف | فهرست کتابها AVAYeBUF.com |  youtube | Instagram  | twitter ⬆️

📚 قوم لوط و اصحاب ابراهيم ✍️ به قلم: کیوان کابلی فرمت: PDF زبان : فارسی آوای بوف ━⊰✹🦉✹⊱━ آرشیو کتاب: @AVAYEBUF سایت: avayebuf.com یوتیوب https://youtube.com/playlist?list=PLZc3g5J25BFpkxCFs0Exf1wmFlAtn0Cyh&si=touEP57X9gbVnYak

قوم لوط و اصحاب ابراهیم|به قلم کیوان کابلی |خوانش: نوای آزادی| تولید تیم آوای بوف AVAYEBUF نام کتاب: #رازهای_روانشناسی_تاریک به قلم : #کیوان_کابلی خوانش: #نوای_آزادی تولید صوتی #آوای_بوف سال انتشار 2018 تعداد صفحات 592 🏳️‍🌈رمان قوم لوط و اصحاب ابراهیم این کتاب ترجمه فارسی Children of Stonewall به قلم کیوان کابلی از بنیانگذاران و اعضای حزب سبزهای ایران است که در سال ۲۰۱۸ منتشر شده، اکثر کانال‌های فارسی ارائه دهنده کتاب در تلگرام تاکنون از معرفی این رمان خودداری کرده‌اند. 🏳️‍🌈در نقد و معرفی کوتاه به زبان انگلیسی در باره رمان نوشته شده: «Gay people battle homophobes in modern-day San Francisco and ancient Sodom and Gomorrah in this debut fantasy thriller.» «Kaboli’s yarn stitches together two thematically related narratives—a reworking of the Bible into a saga of enlightened libertines confronting hatred, and a reprise of it thousands of years later with contemporary politics.» «در این تریلر فانتزی، همجنس‌گرایان در سانفرانسیسکوی امروزی و سدوم و گومورا باستانی با همجنسگراهراسی‌ مبارزه می‌کنند.» «کابلی دو روایت از لحاظ موضوعی مرتبط را به هم پیوند می‌دهد - بازسازی کتاب مقدس به حماسه‌ای از آزادی‌های روشن‌فکر در مقابله با نفرت، و تکرار آن هزاران سال بعد با سیاست معاصر». یوتیوب https://youtube.com/playlist?list=PLZc3g5J25BFpkxCFs0Exf1wmFlAtn0Cyh&si=touEP57X9gbVnYak لینک کتاب در سایت: https://avayebuf.com// لینک تلگرام: https://t.me/AVAYEBUF آدرس سایت، لیست کتابها و صفحات زیر مجموعه : 👇 https://linktr.ee/avayebuf .

🎙 پادکست: 📝 #صبحانه‌ی_امید؛ جامعه شناسی یک شعار ✍️ نویسنده: #قاسم_قره_داغی گویش: #مریم_درخشش تولید تیم #آوای_بوف در این گفتار، نگاهی جسورانه و فلسفی می‌شنویم به دیوارنوشته‌ای که در خیابان، به شعاری برای بیداری جمعی تبدیل شد: «فکر کن صبح پاشی اینا نباشن» این پادکست تلاشی‌ست برای فهمِ آن لحظه‌ی گذار، جایی میان انکار نظم کهنه و جست‌وجوی معنای تازه. از امید و خشم نسل امروز می‌گوید، از سیاستِ تخیل، از مردمِ بی‌رهبر که برای نخستین بار تصمیم گرفته‌اند خودشان خودشان را نجات دهند. 🔴 اگر می‌خواهید بدانید «چرا حذف یک قدرت، هنوز کافی نیست» و «چطور تصّور می‌تواند عمل سیاسی باشد». گوش کنید و به اشتراک بگذارید. لینک یوتیوب https://youtu.be/TRCeJWnzMWM