کانال حمید آصفی

الگوی جدید خیابان مصادره‌شده، رسوایی پروژه‌ی مشترک سلطنت‌طلبان و حکومت برای خنثی‌سازی مردم نویسنده: پیام رسیده از مخاطب ‏✍️ در ایرانِ امروز، خیابان نه فقط مکانی جغرافیایی که مهم‌ترین میدانِ مشروعیت سیاسی مردم است؛ جایی که افکار عمومی ترجمه می‌شود به فریاد، به حضور، به کنش عریان. اما یک مهندسی زیرپوستی، هم‌زمان از دو سوی قدرت و شبه‌اپوزیسیون، در حال انجام است: مهندسی برای خنثی کردن خیابان، برای بدل کردن آن از میدان اعتراض علیه حکومت به عرصه‌ی دعواهای درون اپوزیسیون. این طرح اگر تکمیل شود، بزرگ‌ترین خیانتِ سیاسی پس از سرکوب‌های رسمی دهه‌های اخیر خواهد بود. ‏✍️ در ظاهر، این پروژه به امضای نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی رسیده است. دستگاه امنیتی که خوب می‌داند خیابان تهی‌شده از اعتراض، یعنی رژیمِ آسوده‌تر، و اپوزیسیونی گرفتار بی‌اعتمادی و درگیری بی‌پایان. ‏✍️ اما در واقع، این خنثی‌سازی تنها با مشارکت نیروهایی در خارج از کشور ممکن شده؛ نیروهایی که با ژست اپوزیسیون، خیابان را از معنا تهی می‌کنند. امروز دیگر تلویزیون‌های لندن‌نشین مثل «من و تو» فقط رسانه نیستند؛ بخش مکمل یک طرح هستند، طرحی که هدفش شکستن وحدت اعتراض و تبدیل آن به نزاع میان «پادشاهی‌خواه» و «غیرپادشاهی‌خواه» است. ‏✍️ جریان سلطنت‌خواه ، با محوریت رضا پهلوی، برخلاف ادعای دموکراتیکش، به شکلی خطرناک از اساس با گفت‌وگو و تکثر اندیشه مشکل دارد. حالا گویندگان رسمی این جریان با صراحت می‌گویند: «یا کنار بروید یا خردتان می‌کنیم.» این جمله تنها یک تهدید زبانی نیست؛ سندی است از ذهنیتی مستبد که هنوز چیزی در دست نگرفته ولی سودای حذف مخالف در سر دارد. ‏✍️ اپوزیسیون واقعی، اگر دموکراتیک باشد، باید از اختلاف اندیشه استقبال کند نه آن‌که آن را تهدید ببیند. سلطنت طلبان اما از سایه‌ی گفت‌وگو می‌ترسند؛ همان‌ها که تا کسی از روشنفکران، فعالان زن، کارگران یا دانشجویان نقد کند، برچسب «نفوذی» و «جمهوری‌خواه مزدور» و پنجاه و هفتی خائن، می‌زنند. این همان ترس است، ترس از مردم، و ترس از دموکراسی. ‏✍️ اتفاق مشهد و ماجرای مراسم خسرو علیکردی را اگر فراتر از جزئیات ببینیم، نشانه‌ای روشن است از تغییر الگو؛ خیابان دیگر نه جای فریاد علیه حکومت، بلکه محل درگیری‌های داخلی اپوزیسیون شده است. ‏✍️ سؤال اصلی اینجاست: ‏✍️ چه کسی سود می‌برد؟ ‏✍️ پاسخ ساده است: جمهوری اسلامی. ‏✍️ و هم‌زمان، آن بخشی از اپوزیسیون که از خیابان می‌ترسد، که می‌خواهد صحنه‌ی اعتراض را کنترل‌شده، خط‌کشی‌شده و بی‌خطر برای خود نگه دارد. نتیجه‌ی این الگو، تجزیه‌ی جبهه‌ی مردم است و خیابانی که دیگر صدای مشترکی ندارد. ‏✍️ اگر دستگاه‌های امنیتی به دنبال بحران مصنوعی در خیابان باشند، سلطنت‌طلبان نیز به دنبال انحصار رسانه‌ای‌اند. تلویزیون «من و تو» سال‌هاست که با روایت‌های گزینشی و سانتی‌مانتالیسم پهلوی، احساسات جامعه را نه به سوی آزادی، بلکه به‌سوی نوستالژی غیرسیاسی سوق داده. این رسانه اکنون از فاز تصویرسازی مثبت گذشته و وارد فاز حذف مخالف شده است: دادن تریبون گسترده فقط به جریان رضا پهلوی، و نادیده گرفتن هر صدای مستقل. ‏✍️ این ترکیب، تلفیق امنیت و تبلیغات است؛ یک بازی دوطرفه که در آن حکومت اجازه می‌دهد این جریان خود را «اپوزیسیون مجاز» معرفی کند و در نتیجه خیابان از نیروی واقعی‌اش تهی شود. ‏✍️ دموکراسی یعنی ترس نداشتن از حرف مخالف. اگر رضا پهلوی و جریان سلطنت‌طلب واقعاً مدافع دموکراسی‌اند، باید از سخنرانی مخالفان استقبال کنند، نه اینکه تلاش کنند صدایش را خفه کنند. ‏✍️ در آینده‌ی ایران، حتی طرفدار ولایت فقیه هم باید بتواند آزادانه سخن بگوید؛ آزادی بیان نه امتیاز جناح، که حق بنیادین انسان است. اما نگاه سلطنت‌طلبان امروز یادآور همان نگاه امنیتی حکومت است، هرکس متفاوت اندیشید، نفوذی است، خائن است، باید حذف شود. ‏✍️ حکومت و سلطنت‌طلبان هر دو در یک چیز اشتراک دارند: ترس از مردم. ‏✍️ این دو قدرت ظاهراً متضاد، در عمل به هم کمک می‌کنند تا خیابان را از صدای جمعی مردم بگیرند. یکی با سرکوب، دیگری با تفرقه. ‏✍️ اگر این روند ادامه یابد، خیابان از اعتراض به نمایش، از حرکت به هیاهو، و از دموکراسی به تفرقه تبدیل خواهد شد. ‏✍️ اکنون لحظه‌ی هشیاری است؛ اعتراض مدنی، مستقل، غیر وابسته و آزاد باید خیابان را پس بگیرد. ‏✍️ تاریخ از ما نخواهد پرسید که سلطنت‌طلب بودیم یا جمهوری‌خواه، خواهد پرسید: وقتی خیابان را می‌دزدیدند، چه کردیم؟ #حمید_آصفی https://t.me/hamidasefichannel2 صفحه یوتیوب https://youtube.com/@hamidasefi-mf3jo